این مقاله با نگاهی بر مضامین سه فیلم سینمای ایران در زمینه کودک آزاری، چگونگی نقش تصویر و سینما جهت سخن گفتن از یک معضل اجتماعی را بیان می کند و مورد بررسی قرار می دهد. مقاله ی حاضر بر این موضوع تاکید دارد که سینما می تواند هشدار دهنده باشد و در بسیاری از مصادیق آسیب اجتماعی نقش بازدارندگی، حفاظتی و حمایتی را ایفا کند. از آنجایی که در سال های اخیر سوء استفاده جنسی از کودکان یکی از بیشترین موضوعات پژوهشی روانشناسی کودک شده است (یانسی و هانس، ۲۰۱۰)، علی رغم تمام مشکلات و محدودیت های پیش رو ساخت فیلم هایی از این دست، که اهداف فرهنگی را به دنبال دارند یک تعهد اجتماعی به شمار می آید.
