چکیده: امروزه رسانههای گروهیاز جمله سینما به عنوان محصولاتی از جهان مدرنیته شناخته میشوند. برخی از صاحب نظران رسانه، این امر را به عنوان یکی از مولفههای ذاتی سینما قلمداد نموده و برای آن آثار و پیامدهایی در نظر گرفتهاند که به کارگیری این رسانه را در خدمت به دین در عمل ناممکن و غیرمطلوب جلوه میدهد. (که از آن به عنوان دیدگاه «ذاتگرایانه» یاد میشود). در مقابل قائلین به دیدگاه «ابزارانگارانه» سینما را همچون ابزاری میبینند که میتواند در خدمت هر هدفی از جمله ترویج دین قرار گیرد. برخی صاحبنظران نیز با نقد سختگیری دیدگاه ذاتگرایانه و نیز سادهاندیشی ابزارانگاران، سینما را دارای اقتضائات و خواصی میدانند که با تعدیل آنها امکان خدمتگزاری آن به دین فراهم خواهد آمد. در این مقاله که با روش اسنادی نگاشته شده است، نگارنده پس از نقل ادله قائلین به سه دیدگاه فوق در نهایت دیدگاه «اقتضاگرایانه» را به عنوان نظریه مختار مورد پذیرش قرار داده است.
