بایکوت برای اعتراض یا استقلال؟مسأله این است

در حالی که صدها فیلمساز و هنرمند جهان در اعتراض به سیاست‌های خونبار اسرائیل همکاری خود را با نهادها و جشنواره‌های وابسته به این رژیم متوقف کردند، ۱۳۰ سینماگر ایرانی نیز با صدور بیانیه‌ای از تصمیم «خانه سینما» برای قطع ارتباط با «آکادمی اسکار» حمایت کردند.

طی روزهای اخیر موجی از اعتراض فرهنگی در جهان شکل گرفت و صدها فیلمساز بین‌المللی اعلام کردند به نشانه اعتراض به اقدامات نژادپرستانه‌ی اسرائیل، از همکاری با نهادهای وابسته به این رژیم خودداری می‌کنند. امضاکنندگان این بیانیه تأکید کردند که سکوت در برابر خشونت، اشغالگری و نسل‌کشی، به معنای همراهی با آن است و هنر باید صدای عدالت‌خواهی باشد.

در ایران نیز حرکت مشابهی اما با رویکردی متفاوت رخ داد. ۱۳۰ سینماگر ایرانی در بیانیه‌ای رسمی از تصمیم «خانه سینما» مبنی بر قطع همکاری با «آکادمی اسکار» حمایت کردند. در این بیانیه تصریح شده است که چنین اقدامی نماد «استقلال سینمای ایران» (از سیاست‌های دولت مستقر) و سینمای ایران باید بر پایه ظرفیت‌ها و اعتبار جهانی خود مسیرش را ادامه دهد.

با این حال، این تصمیم سینماگران داخل کشور، بیشتر از آنکه معنای «استقلال» داشته باشد، فرصت بایکوت و اعتراض مؤثر علیه سیاست‌های غیرانسانی اسرائیل و حامیان آن را از دست داده است.

وقتی صدها هنرمند جهان به صراحت در برابر جنایات اسرائیل ایستاده و با تحریم فرهنگی پیام خود را به جهان مخابره کرده‌اند، محدود شدن به شعار «استقلال» بدون موضع‌گیری شفاف علیه ظلم، می‌تواند اقدامی محافظه‌کارانه تلقی شود.