نقد برنامه رئالیتی‌شوی «شفرونی»
به‌تازگی در پلتفرم فیلیمو به کارگردانی رضا مهرانفر در حال پخش است. متأسفانه نتوانسته رضایت مخاطبی را جلب کند که انتظار دارد با دیدن یک برنامه سرگرم‌کننده، حال دلش بهتر شود، خستگی روزانه‌اش را فراموش کند و دقایقی لبخند بزند بلکه با برنامه‌ای روبه‌رو می شود که ظاهر طنز دارد ولی درونش پر از تکرار و بی‌محتوایی است.
بازیگران که تقریباً همان مهره‌های همیشگی نمایش خانگی‌اند که مثل اجرام در قانون پایستگی از برنامه‌ای به برنامه‌ی دیگر منتقل می‌شوند. شوخی‌ها و موقعیت‌های طنز هم تکراری و قابل پیش‌بینی هستند که یک تقلید صرف و بی‌مایه از الگوهای قبلی است. به نظر می‌رسد سازندگان تنها قالب برنامه‌هایی مثل «جوکر» را گرفته‌اند و سعی کرده‌اند نسخه‌ای جدید از آن بسازند، با این تفاوت که این بار به جای احسان علیخانی، نیما شعبان‌نژاد مجری است و به جای نخندیدن، خنده‌های بی‌دلیل تحویل مخاطب می‌دهند.
قسمت اول یکی از مهمانان برنامه نعیمه نظام‌دوست بود، با همان سبک خنده و شوخی‌های تکراری برنامه جوکر، که نه تنها تکراری‌اند بلکه گاهی حتی به شأنیت زن توهین می‌کنند، که البته باتوجه له میزان تمسخری که در جوکر رخ داد «شأن زن ایرانی» اهمیتی ندارد. کاش حالا که ارزشها را زیر پا می‌گذارید لااقل کمی بانمک بودید!در قسمت دوم نیز دو مهمان دیگر، سوسن پرور و متین ستوده، در قالب یک آیتم آشپزی حضور داشتند. سبک شوخی‌های این قسمت تا آنجا که افراط در جراحی زیبایی را به باد تمسخر می‌گیرند خوب است؛ اما در شرایطی که مردم درگیر گرانی و مشکلات معیشتی هستند و اتفاقا همین چهره‌ها خود را نگران حال معیشت مردم معرفی می‌کنند و به محضی که به تریبون می‌رسند فریاد وا مردم سر می‌دهند، در این برنامه مشغول حیف و میل کردن محصولات غذایی‌اند. به نظر می‌رسد تماشای اینکه مهمان‌ها از مرغ و برنج چگونه استفاده می‌کنند و به هدر رفتن این کالا ها می خندند، شوخی می‌کنند و هیچ هدفی دنبال نمی‌شود، بیشتر آزاردهنده است تا سرگرم‌کننده.
علاوه بر اینها، در طول برنامه نه رقابتی وجود دارد، نه جایزه‌ای جدی، نه اطلاعات سودمندی و نه حتی روندی مشخص که مخاطب را درگیر کند. گویا پای بودجه کلانی وسط بوده که این‌چنین راحت و بی‌خلاقیت مصرف می‌شود در پایان، یکی صرفاً به‌خاطر اینکه مثلاً «بانمک تر» بود برنده می‌شود!در نتیجه، مخاطبی که برای استراحت و خندیدن وقت گذاشته و هزینه کرده، در پایان تنها با ۴۰ دقیقه برنامه‌ی بی‌هدف، پر از تکرار و بدون هیچ حس مثبتی روبه‌رو می‌شود؛ برنامه‌ای که بیش از آن‌که سرگرم‌کننده باشد، اتلاف وقت و هزینه است.
