بررسی فیلم های چهل و یکمین جشنواره بین المللی فیلم کوتاه تهران/1
به بهانه آغاز این جشنواره برخی فیلم های این جشنواره را مورد بررسی قرار میدهیم.
زا
فیلم کوتاه زا داستان زنی میانسال را روایت می‌کند که در غسالخانه شهر مشغول به کار است و همسری با سنی بیش از خود دارد و باردار میباشد. زن مجبور است به خاطر وامی که دارند، بدون مرخصی و بشكل مستمر کار کند. تعلیق و کنجکاوی مخاطب در همان ابتدای فیلم تمام می‌شود و جذابیت کشش داستان به پایان می‌رسد. کمی تغییر روند زندگی به سفارش پزشک و لحظاتی طنز هم نمیتواند مخاطب را با خود همراه کند.
در انتهای فیلم نیز بدون نتیجه‌گیری خاصی، فیلم با رفتن آمبولانس جهت وضع حمل زن، به پایان می‌رسد. عدم استفاده صحیح از سایر بازیگران در فیلم و قراردادن سنگینی بار فیلم بر دوش بازیگر زن فیلم باعث کم توانی فیلم شد؛ شاید بهتر است بگوییم این داستان فیلم بود که توانایی ایجاد این قابلیت را برای کاراکتر خود نداشته است.
13سالگی
فیلم کوتاه ۱۳ سالگی داستان یک نوجوان کرمانی به نام قاسم است که برای بدهی پدر از کرمان راهی تهران شده است تا کارگری کند. قاسم پس از طی ملالت‌های کارگری، در یک هتل مشغول کار می‌شود و می‌تواند بدهی پدر را جبران کند و آنجاست که متوجه می‌شویم آن نوجوان ۱۳ ساله قاسم سلیمانی است.
شروع روایت و نریشن که از زبان نوجوان ۱۳ ساله است شاکله فیلم را شکل می‌دهد، هرچند که می‌توانست بهتر و مناسب‌تر اجرا شود. اینکه مخاطب هیچگونه حدسی در خصوص شخصیت اول فیلم تا اواسط کار نمی‌زد این حس تعلیق را با خود تا اواسط فیلم و انتها می‌برد از قابلیت‌های خوب فیلم است. تصویرسازی و طراحی لباس و چهره آن دوران، بسیار خوب و باورپذیر اجرا شده است. رعایت سیر تحولی کلاسیکِ فیلم‌های بیوگرافی از خصوصیات خوب این فیلم کوتاه بود.
پس از پدر
فیلم کوتاه پس از پدر که یکی از خوب‌های جشنواره چهل و یکم فیلم کوتاه تهران بود، خوش درخشید. پس از پدر داستان دختری است که پس از فوت پدرش در جستجوی علت واقعی مرگ اوست. دختر برای دانستن علت مرگ پدرش آنقدر رادیکال می‌شود که حتی مادر خود را مقصر این حادثه می‌داند.
شخصیت پردازی درست، بازی مناسب و استفاده از عناصر جذابیت فیلم و ارتباط مناسب شخصیت اول با شخصیت‌های فرعی، باعث شده تا مخاطب تک تک لحظات فیلم را همراه با شخصیت اصلی در جستجوی علت مرگ پدر باشد. این جستجو تا لحظه پایانی فیلم ادامه پیدا می‌کند و این یعنی موفقیت کارگردان در جذب مخاطب. زمینه پارادوکسیکال فیلمنامه و نماهای دقیق نیز بر زیبایی کار افزود.
تونل
جشنواره چهل و یکم فیلم کوتاه تهران هم از آثار به اصطلاح انتلکتوئل بی بهره نبوده است و یکی از این فیلم‌ها که اصل پایان باز و رها را مانند بسیاری از فیلم‌های روشنفکر مآبانه همراه دارد فیلم تونل است. فیلم تونل آغازی مناسب همراه با نریشن خوب با گویش کردی شخص اول فیلم را دارد و طرح مسئله را به خوبی انجام می‌دهد و رازآلود بودن حادثه فیلم را به خوبی برای مخاطب تشریح می‌کند.
در لحظات پایانی و اصطلاحا در پرده سوم فیلمنامه اما فیلم در باتلاق خود غرق می‌شود؛ همان جایی که بسیاری از فیلم‌های روشنفکر مآبانه مسیر خود را از همتایان رئالیست خود جدا می‌کنند.
انتزاعی تمام کردن فیلم به خودی خود اشکالی ندارد؛ اما به شرطی که به گزاره‌های عینی فیلم خللی وارد نکند؛ مسئله‌ای که در این فیلم رعایت نشد و باعث گردیده تا موضوع جنایی فیلم به سرانجام نرسد. متاسفانه این مسئله در فیلم‌های روشنفکری ما از ابتدای دهه ۹۰ آغاز شده و تاکنون نیز ادامه دارد.
