بهره گیری از فضای معنوی مسجد در قاب رسانه ملی

سریال «مشاور» که پیش از این از شبکه افق به روی آنتن تلویزیون رفته بود، این شب ها از شبکه دوم سیما بازپخش می شود و با توجه به این که احتمالاً بسیاری از مخاطبان رسانه ملی این اثر را در شبکه افق ندیده بودند، نمایش آن از یکی از شبکه های سراسری و مورد اقبال تلویزیون، اقدامی است ارزشمند به خصوص این که در این محصول رسانه ای کوشیده شده به زبان ساده و خودمانی، برخی از مهم ترین نکات ناظر به مباحث خانوادگی و سبک زندگی مطرح گردد.

ویژگی ممتاز دیگر این سریال بهره گیری از فضای معنوی مسجد و نقش آفرینی یکی از بازیگران خوب و متدین سینمای ایران به عنوان روحانی و امام جماعت این مسجد است و بر این اساس باید گفت با وجود تعمد سازندگان بر ریتم کند اثر، فرهاد قائمیان در آن به خوبی توانسته در نقش مربوطه، باورپذیر عمل کند به نحوی که مخاطبان با کلیت کار ارتباط لازم را برقرار کنند.

قائمیان در این سریال ترسیم گر زندگی و کنشگری یک روحانی دلسوز و مهربان است که در عین حال با مسایل روز جامعه و مشکلات مردم و خانواده ها آشناست و بر اساس آموزه های دینی و البته تجربه خود می خواهد از مشکلات مردم گره گشایی کند.

بیان ساده دیالوگ‌ها به‌شکل قابل‌درک، از ویژگی‌های بازی این هنرپیشه در این نقش متفاوت است، ضمن آن که خوش پوشی امام جماعت مسجد نیز از نقاط مهم در این زمینه به شمار می رود.

شاید بتوان مهم ترین مؤلفه سریال “مشاور” را فراتر از نوع و رویکرد بازیگر نقش اصلی آن در جلوه دادن به قاب های مهم زندگی، در تمرکز خاص اثر بر مسجد دانست کما این که تأکید سریال بر لزوم حرکت به سمت سبک زندگی ایرانی و اسلامی نیز با این تأکید و تمرکز، معنا و مفهوم درستی به خود گرفته است.

عبور همه مراجعه‌کنندگان به اتاق مشاور آن هم از حیاط مسجد و وارد شدن به اتاقی که همان آداب مسجد را دارد و بدون کفش باید وارد آن شد، نشانه تیزبینی سازنده اثر است، چه آن که این مدل نماهای ایرانی- اسلامی در کنار قاب‌هایی از تصاویر شهدا و گل و معماری ایرانی، به مدد کارگردان آمده تا تصویری نزدیک به فرهنگ ایرانی به تماشاگر تلویزیونی ارائه دهد.

از سوی دیگر رهنمودها و توصیه‌های روحانی مشاور در گفت و گوی صمیمانه با اقشار مختلف مردم نیز قرابت خاصی با گفتمانِ برآمده از فرهنگ ایرانی و اسلامی دارد و خوشبختانه در این اثر دیگر قرار نیست نسخه های غربی برای حل مشکلات خانواده ها و نسل جدید ارایه شود.

با این وجود ساخت این گونه آثار هر چند اقدام خوب و ارزشمند رسانه ملی به شمار می رود اما لاجرم باید آن را ناکافی دانست و امید است که در آینده شاهد تولید آثاری بهتر و قوی تر از سریال یادشده چه از منظر فرمی و چه از حیث محتوایی باشیم.