منبع : هنرهای زیبا - هنرهای نمایشی و موسیقی دوره 23، شماره 1، فروردین 1397
چکیده:
در صحنههای ترانه در فیلمهای موزیکال بعضی از اسلوبها و قواعد حاکم بر صحنههای دیگر واژگون میشوند. آلتمن عقیده دارد در این صحنهها قوانین واقعگرایانه و چارچوب علّی داستان محو میشود و شخصیت از بند محدودیتها و مسئولیتهای دنیای خود رها میشود و بهنوعی تغییر ماهیت میدهد. در این پژوهش نظری، نگارندگان کوشیدهاند نشان دهند، برخلاف نظر آلتمن، ماهیت شخصیتها و قوانین دنیای داستان در صحنههای ترانه تغییر نمیکند. بدین منظور، برمبنای مفاهیم لایههای روایی ژنت و راوی سینمایی چتمن در حوزۀ روایتشناسی ساختارگرا، استدلال میشود که در صحنههای ترانه ماهیت عناصر داستانی (شخصیت، علیت، و منطق دنیای داستان) ثابت میماند و، در عوض، شیوۀ روایتگری و کارکردهای راوی سینمایی تغییر میکند. این پژوهش به روش تحلیلی- توصیفی است با کاربرد منابع کتابخانهای و بررسی موردی فیلمها. در این پژوهش مدلی برای تحلیل جنبههای داستانی و غیرداستانی یک صحنۀ ترانه پیشنهاد و اجراهای موزیکال برمبنای آن دستهبندی میشود. سرانجام، بررسی میشود که در هر دسته کدام جنبههای صحنۀ ترانه داستانی و کدام مربوط به راوی سینمایی و سطح گفتمان است. با الگوی تدوینشده میتوان استدلال کرد که در فیلمهای موزیکال، به اندازۀ سایر ژانرها، منطق داستانی، واقعگرایی، و روابط علت و معلولی برقرار و استوار است